Mensen vragen me vaak waarom ik doe wat ik doe. Meestal vertel ik dan het verhaal van mijn persoonlijke ervaring met fotobiomodulatie. Dus hier is mijn verhaal.
In 2000 ben ik begonnen in de esthetische laserindustrie, toen ik mijn eerste kliniek voor laserontharing opende in Pretoria, Zuid-Afrika. Het was echt in het begin van het “lasertijdperk” en er was nog maar zeer beperkte informatie beschikbaar. Het internet was destijds lang niet zo uitgebreid als nu.
In 2003 begon ik lasers en andere schoonheidsapparatuur te importeren. Rond 2005 kreeg ik een verzoek van een klant voor een “zachte laser”, vergelijkbaar met wat Placecol had. (Placecol is een bekende schoonheidssalongroep in Zuid-Afrika die laserbehandelingen met een zeer lage energie aanbood.) Dit was mijn eerste kennismaking met de wereld van fotobiomodulatie.
Mijn eerste echte ervaring met fotobiomodulatie
Na Comrades, een ultramarathon van 90 km (2022).
Hoewel ik in de loop der jaren een mooie verzameling apparatuur heb opgebouwd, werd fotobiomodulatie pas echt een belangrijk onderdeel van mijn leven in 2013, toen ik mijn linker patella (knieschijf) verbrijzelde. Ik viel op een tegelvloer en de impact brak mijn patella in drie grote stukken en talloze kleinere fragmenten.
Na de val onderging ik een operatie waarbij de grotere stukken weer aan elkaar werden gezet en de kleine fragmenten werden verwijderd. Direct na de operatie begon ik met lage-energie laserbehandelingen (fotobiomodulatie). Aan het einde van de eerste week kon ik al op eigen benen staan. Tegen het einde van de eerste maand, tijdens de eerste medische controle, kon ik zonder hulpmiddelen van de auto naar de spreekkamer lopen.
Dit was duidelijk zeer ongebruikelijk. Normaal gesproken moeten de draden een jaar in de knie blijven zitten. Vanwege de beperkte mobiliteit ervaren veel mensen gedurende deze tijd grote moeilijkheden bij het lopen. Ik slaagde er echter in om de chirurg te overtuigen om de draden na drie maanden te verwijderen.
Na Om Die Dam, een ultramarathon van 50Km (2022).
Mijn tweede ervaring met fotobiomodulatie
In 2015 kreeg ik de kans om terug te keren naar de universiteit terwijl ik in België woonde. Ik schreef me in voor Biomedische Wetenschappen met optie Geneeskunde.
Op dat moment was ik 40 jaar oud en had ik al geruime tijd niet voltijds gestudeerd. Naast dyslexie moest ik ook in het Nederlands studeren. Ik had pas Nederlands geleerd nadat ik in 2010 naar België was verhuisd.
Ik besloot om mijn hoofd te bestralen met de apparaten die ik thuis had. Ik deed dit omdat ik dagen had waarop mijn hersenmist zo erg was dat studeren onmogelijk was.
Ik merkte aanzienlijke verbetering in mijn hersenmist en de symptomen van dyslexie waren bijna volledig verdwenen. Sindsdien pas ik regelmatig transcraniële fotobiomodulatie op mezelf toe.
Mijn derde ervaring met fotobiomodulatie
Tegen de tijd dat dit gebeurde, geloofde ik al sterk in fotobiomodulatie. Maar als je me zes maanden eerder had verteld dat ik dit zou meemaken, had ik het niet geloofd.
Ik ben in februari 2020 naar Zuid-Afrika gereisd en ben een week voor de eerste COVID-lockdown teruggekeerd naar België. Pas in de eerste week van maart 2022 ga ik weer terug naar Zuid-Afrika. Dat betekent dat ik mijn ouders al twee jaar niet heb gezien. Mijn vader werd in mei 2022 82 jaar oud.
Toen ik mijn ouders in 2022 weer zag, was ik geschokt door de fysieke en vooral mentale achteruitgang die ze hadden doorgemaakt, vooral mijn vader. Mijn vader had bijna geen besef van de situatie en kon geen gesprek meer voeren.
In het eerste weekend van maart 2022 nam ik mijn ouders mee naar de zus van mijn vader voor een bezoek, buiten Brits op een boerderij. Mijn ouders waren hun hele leven boeren en Brits was een deel van het grotere gebied waar ze hebben gewoond.
Mijn vader herkende de wegen en de omgeving niet. Hij vroeg herhaaldelijk waar we waren, waar we naartoe gingen en hoe ver het nog was. Hij herkende nog steeds mensen, maar kon geen gesprek voeren. Tegen het einde van de middag werd hij agressief en wilde hij naar huis, terug naar de boerderij, niet wetende dat hij nu in een verzorgingshuis woonde.
Ik begon met transcraniële fotobiomodulatie op hem toe te passen. Ik geef hem één keer per week een behandeling van een half uur. Idealiter zouden het minstens twee sessies per week moeten zijn, maar de omstandigheden laten dit op dit moment niet toe.
Wat ik meestal doe, is de zondagen met mijn gezin doorbrengen en ’s ochtends mijn ouders behandelen. Naast de transcraniële behandelingen behandel ik hen ook voor andere pijntjes en kwalen. ’s Middags rijden we meestal naar mijn broer of gaan we gewoon naar Hartbeespoortdam.
Na twee transcraniële behandelingen had mijn vader geen agressie meer in de middag als het tijd was om “naar huis” te gaan. Hij realiseerde zich dat we teruggingen naar het verzorgingshuis en niet naar de boerderij waar hij vroeger woonde.
Na 4 behandelingen nam ik mijn ouders mee naar Hartbeespoortdam voor een ijsje, en mijn vader herkende het gebied. Hij kon zelfs aangeven aan welke kant van de dam hij zich bevond. Op de terugweg wist ik niet zeker welke weg ik moest nemen, omdat ik al lange tijd niet in de buurt was geweest. Verrassend genoeg kon mijn vader me de weg wijzen.
Na 8 behandelingen is hij weer in staat om een gesprek te voeren. Hij leert de namen van het personeel en andere mensen in het verzorgingshuis, onthoudt ze
Mijn vader en ik tijdens zijn zondagochtendbehandeling (juli 2022)
Wat ik heb geleerd
Met mijn vader ben ik tot het besef gekomen dat dit soort behandelingen niet alleen nodig zijn voor de persoon die wordt behandeld. Het maakt werkelijk een enorm verschil voor de mensen om die persoon heen. Het verlengt de ‘productieve’ tijd die iemand kan hebben met zijn geliefden.
Ik ben me er volledig van bewust dat er een dag zal komen waarop de behandelingen die ik op mijn vader toepas misschien niet langer hetzelfde effect hebben als vandaag. Maar op dit moment kan ik een waardevolle relatie met mijn ouders hebben die anders niet mogelijk zou zijn.
Ik hoef niet naar een verzorgingstehuis te gaan en een uur door te brengen met een vreemde die half in een plantaardige staat verkeert, niet wetend of hij me überhaupt herkent. In plaats daarvan kan ik een dag met mijn vader doorbrengen en een gesprek met hem voeren.
Vanwege de impact die fotobiomodulatie op mijn leven heeft gehad, heb ik besloten om er op een of andere manier een formele weg aan te geven, en zo werd Light Care geboren.
Raymond Schoeman